***မဂ္ဂဇင်း ဝတ္ထုတိုကဏ္ဍ***
မုန့်ဖက်ထုပ်ရောင်းပွဲ
---------------------
၁။
ရန်ကုန်မြို့၏ လူနေရပ်ကွက်များအကြား ညဖက်လူခြေတိတ်ချိန်၌ တောင်းတစ်လုံးထမ်းပြီး သကြားမုန့်ဖက်ထုပ် ရောင်းသောသူများကို တွေ့မြင်ကြပါလိမ့်မည်။ သူတို့ရောင်းတာက သကားမုန့်ဖက်ထုပ် ဖြစ်သည်။ ထန်းလျက်ဖြင့် ယိုထိုးကာ ဌာပနာထည့်ထားသော ထန်းလျက်မုန့်ဖက်ထုပ်မျိုးကိုတော့ ရန်ကုန်မြို့ပေါ်တွင် အတွေ့ရနည်းလိမ့်မည်ဟု ထင်ပါသည်။ အတွေ့ရနည်းသော ထန်းလျက်မုန့်ဖက်ထုပ်မျိုးကို ကျွန်တော်တစ်ခါတစ်လေမှာ ပြန်လည်တွေ့မြင်မိသောအခါတိုင်း တစ်ချိန်တုန်းက မုန့်ဖက်ထုပ်သည် ဖြစ်ခဲ့ဖူးတာကို ပြန်လည်၍ အမှန်ရမိသည်။ ကျွန်တော်၏ မုန့်ဖက်ထုပ်သည် သက်တမ်းက တစ်ရက်တည်းမျှသာဖြစ်သည်။ ဤအဖြစ်အပျက်လေးကို ပြန်လည်တွေးကြည့်လိုက်တော့ ပုံရိပ်တွေက မနေ့တစ်နေ့ကလို နုပျိုလတ်ဆတ်နေဆဲဖြစ်သော်လည်း နှစ်ပေါင်းအားဖြင့် နှစ်နှစ်ဆယ်ကျော်ခန့် ကြာမြင့်ခဲ့ပြီ ဖြစ်ပါသည်။
၂။
ကျွန်တော်တို့ ဇာတိမြို့နယ်ကလေးက အိမ်ခြေ သုံးထောင်ခန့်နီးပါးရှိပါသည်။ အထက်တန်း ကျောင်းကတော့ တစ်ကျောင်းတည်းမျှသာရှိပြီး ကျောင်းသားအရေအတွက်နှင့် စာသင်ခန်း မဆံ့သည့်အတွက် နှစ်ချိန်ကျောင်းအဖြစ် အသုတ်နှစ်သုတ် ခွဲခြားထားရသည်။ သူငယ်တန်းမှသည် စတုတ္ထတန်းအထိ နံနက်ပိုင်းတွင်ကျောင်းတတ်ရပြီး ပဉ္စမတန်းမှသည် ဒသမတန်းအထိက နေ့ခင်းပိုင်းတွင် ကျောင်းတတ်ရသည်။ မူလတုန်းကတော့ ကျောင်း၏ ပုံသဏ္ဌာန်မှာ အင်္ဂလိပ်အက္ခရာ "တီ" ပုံသဏ္ဌာန်ရှိသော်လည်း တဖြည်းဖြည်းနှင့် အဆောင်များ တိုးချဲ့ဆောက်လုပ်မှုကြောင့် "တီ" မှာ "အီး" ပုံသဏ္ဌာန်သို့ ပြောင်းလဲသွားသည်။ ကျောင်းခြံဝန်း ပတ်ပတ်လည်မှာ ပင်လယ်ကဗွီးပင်ကြီးတွေရှိတယ်။ ကျောင်းတတ် ကျောင်းဆင်း တီးခတ်သောခေါင်းလောင်းကလည်း တကယ့်ခေါင်းလောင်းအစစ် မဟုတ်ပေ။ ရေမြှုပ်ဗုံးအခွံဟောင်းကြီးကို သံချောင်းဖြင့်တီးခေါက်ပြီး ထိုးခြင်းမျှသာဖြစ်သည်။ ရေမြှုပ်ဗုံးအခွံကို သံချောင်းဖြင့်ခေါက်ရာမှ ထွက်ပေါ်လာသော အသံက တော်တော်လေး ကျယ်လောင်၏။
ကျောင်းမုန့်ဈေးတန်းကလည်း စုံလင်လှသည်။ မုန့်ဟင်းခါးသည်၊ အသုပ်စုံသည်။ မုန့်စိမ်းပေါင်းသည်၊ မုန့်ဖက်ထုပ်သည်၊ ကောက်ညှင်းထုပ်သည်၊ အကြော်သည် စသည်ဖြင့် မုန့်သည်တွေက စုံလင်လှသည်။ မှတ်မှတ်ရရပြောရလျှင် မုန့်ဟင်းခါးသည် နှစ်သည်ရှိသည်။ ကိုဝင်းရောင်းသော မုန့်ဟင်းခါးနှင့် မစန်းမြိုင်၊ မစန်းမြတို့ ညီအစ်မရောင်းသော မုန့်ဟင်းခါးပင်ဖြစ်သည်။ ကိုဝင်းရောင်းသော မုန့်ဟင်းခါးတိုင်း... "လာနော် ညီလေးတို့၊ ညီမလေးတို့ မုန့်ဟင်းခါးပူပူလေးရမယ်။ မုန့်ဟင်းခါးက အေးရင် မကေင်းဘူး။ ပူမှကောင်းတာ" ဟုပြောပြီး ရောင်းလေ့ရှိသည်။
ကိုဝင်း ထိုကဲ့သို့ပြောတိုင်း မစန်းမြိုင် မစန်းမြတို့၏ မျက်နှာများမှာ ကွက်ကနဲ ပျက်သွားကြလေ့ရှိ၏။ အကြောင်းကတော့ မစန်းမြိုင် မစန်းမြတို့၏ အမေနာမည်မှာ ဒေါ်အေးရင် ဖြစ်သောကြောင့်ပင်။
၁၉၈၈ အရေးအခင်းပြီးဆုံးသွားသည့်နောက်တွင် ကျောင်းမုန့်ဈေးတန်းသည် ကျီးနှင့်ဖုတ်ဖုတ် ဖြစ်သွားသည်။ မှတ်မှတ်ရရပြောရလျှင် ကျွန်တော် ၉ တန်းနှစ်ကဖြစ်ပါသည်။ ကျောင်းအုပ်ဆရာမကြီးက ကျောင်းခြံဝန်းထဲသို့ အပြင်ဈေးသည်များ ဝင်ရောက်ပြီးဈေးရောင်းလျှင် မလိုလားအပ်သော ပြဿနာ အနှောက်ယှက်များ ကြုံတွေ့မည်ကို စိုးရိမ်သောကြောင့် အပြင်ဈေးသည်များကို လုံးဝအဝင်မခံတော့ခြင်းဖြစ်သည်။ ကျောင်းအုပ်ဆရာမကြီးမလည်း အပျိုကြီးဖြစ်သည့်အပြင် ကျွန်တော်တို့နယ်ခံမဟုတ်ပေ။ ရန်ကုန်မြို့ပေါ်မှ ပြောင်း
ရွှေ့ တာဝန်ကျလာသော ဆရာမကြီးဖြစ်သည်။
ကျောင်းမုန့်ဈေးတန်း မရှိတော့သည့်အတွက် စားရေးသောက်ရေး အဆင်ပြေစေရန် ဆရာမကြီးကတော့ တစ်မျိုးတစ်ဖုံ စီစဉ်ပေးပါသည်။ ကျောင်းရှိအလယ်တန်းပြဆရာမများကို ဈေးရောင်းခိုင်းခြင်းပင်ဖြစ်ပါသည်။ သို့ရာတွင် ဆရာမများက မုန့်သည်များမဟုတ်သည့်အတွက် မည်သည့်မုန့်ကိုမှ အပင်ပန်းခံ၍ မလုပ်ပဲ အလွယ်တကူဝယ်ယူ၍ရနိုင်သော ဆီးထုပ်၊ အချဉ်ထုပ်၊ ပဲမုန့်၊ လမုန့်၊ ကရေကရာ၊ နေကြာစေ့၊ ပဲကြီးလှော်၊ ဓားလှီးမုန့် အစရှိသော မုန့်အခြောက်များကိုသာ ရောင်းသည်။ ထို့ကြောင့် မုန့်ဟင်းခါး၊ အသုပ်စုံစားနေကြ ကျွန်တော်တို့ပါးစပ်နှင့် ဆီးထုပ်မှိုတက်က ဘယ်လိုနည်းနှင့်မျှ အဆင်မပြေ။ သို့သော် မိဘဆရာအသင်း ညီလာခံလို အစည်းအဝေးမျိုးမှာ ဆရာမကြီးကို မုန့်ဈေးတန်းကိစ္စနှင့် ပတ်သက်ပြီး မည်သူကမှ တစ်ခွန်းတစ်ပါဒမဖွင့်ဟဟု ကျွန်တော်တို့ ကြားသိရ၏။
မုန့်စားကျောင်းဆင်းချိန်မှာ ကွင်းထဲသို့ ဘောလုံးဆင်းကန်လို့ ပြီးသည့်အချိန်တွင် ဗိုက်ကဆာလာတတ်သည်။ မုန့်ဟင်းခါးတစ်ပွဲ၊ အသုပ်စုံတစ်ပွဲလောက် စားလိုက်ရမှ အာလျပြေမည်ဖြစ်သော်လည်း ဆီးထုပ်မှိုတက်တစ်ထုပ်လောက်သာ စားရသောအခါ ဘယ်လိုနည်းနှင့်မျှ အဆင်မပြေ။ ထို့ကြောင့် သည်ကိစ္စကို ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်း အေးဟန်နှင့် တိုင်ပင်ကြည့်သည်။
“အေးဟန် မင်း မုန့်စားဆင်းချိန်မှာ ဒီလိုမုန့်မျိုးတွေ၊ ဆီးထုပ်တွေကို စားရတာ စိတ်မပျက်ဘူးလား”
“ဇော်ထွန်းရာ စိတ်ပျက်လည်း ဘယ်တတ်နိုင်မှာလဲ၊ တစ်နေ့နေ့တော့ ဒီဝဋ်က ကျွတ်မှာပါ”
“အေးကွာ ဆယ်တန်းရောက်ရင်လည်း ဒီတိုင်းဆို ခက်ပါတယ်ကွာ”
“မင်းက ဘယ်လိုလုပ်ချင်လို့လဲ” ဟု အေးဟန်က ကျွန်တော့်ကိုမေးပါသည်။
“ငါတို့တစ်ရက်လောက် ထန်းလျက်မုန့်ဖက်ထုပ်ရောင်းကြည့်ရင် ကောင်းမလားလို့” ဟု ကျွန်တော်က အကြံပြုလိုက်တော့ ..
“မင်းမှာ ပိုက်ဆံရှိလို့လား”
“အေးကွာ တို့တတွေ ပိုက်ဆံစုကြည့်ကြတာပေါ့”
ထို့နောက် ကျွန်တော်နှင့် အေးဟန်တို့ နှစ်ယောက်ဦးစီးပြီး ကိုးတန်းဝိဇ္ဇာခန်းထဲရှိသူများကို စည်းရုံးလိုက်တော့ ကျောင်းသားတွေက ပိုက်ဆံထည့်ကြသည်။ ကျောင်းသူတွေကတော့ “နင်တို့ဘာသာ နင်တို့ပဲလုပ်ကြ၊ ငါတို့ကြောက်တယ်” ဟု ပြောကြသည်။ ထို့နောက် ကိုးတန်း သိပ္ပံခန်းထဲသို့ သွားရောက်စည်းရုံးတော့ ယောက်ျားလေးတစ်ချို့က ပိုက်ဆံထည့်ကြသည်။ မိန်းကလေးတွေကတော့ မပါ။ ကျွန်တော်နှင့် အေးဟန် ပိုက်ဆံစုပြီး မုန့်ဖက်ထုပ်ရောင်းဖို့ကိစ္စကို ဆယ်တန်းရှိ ကျောင်းသားကြီးတွေက သိသောအခါ
“ညီလေးတို့၊ အစ်ကိုတို့လည်း အားပေးတယ်။ အစ်ကိုတို့ဝယ်စားမှာပေါ့။ လုပ်ဖြစ်အောင်သာ လုပ်ကြကွာ” ဆိုပြီး နှုတ်၏စောင်မခြင့်ဖြင့် အားပေးကြသည်။
၄။
သို့ဖြင့် ကျွန်တော်တို့လက်ထဲမှာ မုန့်ဖက်ထုပ်ဝယ်ဖို့ အရင်းအနှီးထိုက်သလောက်ရရှိသွားပြီး တကယ်တမ်း နဖူးတွေ့ ဒူးတွေ့ ဈေးရောင်းရမည့်နေ့မှာ အေးဟန်နှင့် ကျွန်တော် နှစ်ယောက်သာရှိသည်။ ပိုက်ဆံထည့်ဝင်သူများကလည်း နောက်ကွယ်မှသာ နေချင်သည်။ ရှေ့ထွက်ပြီး ဈေးရောင်းဖို့ကျတော့ ဝန်လေးနေကြသည်။ ထို့ကြောင့် ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်ပဲ အစီအစဉ် ဆွဲရတော့သည်။ မုန့်ဖက်ထုပ်သည် အဒေါ်ကြီးကို မုန့်စားဆင်းချိန်မတိုင်ခင်မှာ ကျောင်းနောက်ဖေးပေါက်မှနေ၍ ထန်းလျက်မုန့်ဖက်ထုပ် အထုပ်တစ်ရာခန့်ကို လာပို့ရန် မှာကြားထားသည်။ အဒေါ်ကြီးက မုန့်စားကျောင်းမဆင်းခင် ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်ကတည်းက မုန့်ဖက်ထုပ်တောင်းရွက်ပြီး ကျောင်းနောက်ဖေးပေါက် အပြင်ဘက်ရှိ ကုက္ကိုပင်ကြီးအောက်မှာ ကြိုစောင့်နေသည်။
အဲ့သည့်နေ့က မုန့်စားကျောင်းဆင်းခါနီး ဆယ်မိနစ်အလိုမှာ အပေါ့သွားချင်သည်ဟူသော အကြောင်းပြချက်ဖြင့် ကျောင်းခန်းထဲမှ ထွက်လာခဲ့သည်။ ကျွန်တော် ကျောင်းနောက်ဖေးပေါက်သို့ရောက်တော့ အဒေါ်ကြီး၏ မုန့်ဖက်ထုပ်တောင်းကို ကျွန်တော့်ဆီသို့ လက်ဆင့်ကမ်းပေး၏။ ကျွန်တော်က အဒေါ်ကြီးအား မုန့်ဖက်ထုပ် ၅၀ ဖိုးကိုပဲ ရှင်းပေးနိုင်သေးသည်။ ကျန်အထုပ် ၅၀ဖိုးကိုတော့ ရောင်းပြီးမှပဲ ရှင်းပေးမည်ဟုပြောတာ့ အဒေါ်ကြီးက သဘောတူသည်။ ထို့နောက် ကျွန်တော် မုန့်စားဆင်းခေါင်းလောင်းသံနှင့် ချိန်ကိုက်ကာ မုန့်ဖက်ထုပ်တောင်းသယ်လာပြီး ကျောင်းထဲသို့ဝင်လာခဲ့သည်။ အေးဟန်က စည်းရုံးရေး ဆင်းနင့်ပြီးသား။
“မုန့်ဖက်ထုပ် ပူပူလေးရမယ်… မုန့်ဖက်ထုပ် ပူပူလေးရမယ်” ဟု ဈေးသည်တစ်ဦးလို အော်ဟစ်ပြီး မရောင်းသော်လည်း အချင်းချင်း တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ် ဝယ်စားကြသဖြင့် မုန့်ဖက်ထုပ်တစ်ရာမှာ ဆယ့်ငါးမိနစ်အတွင်း၌ ပြိုက်ခနဲကုန်သွားသည်။ ထို့ပြင် ကျွန်တော် ဈေးရောင်းသည့်နေရာကလည်း ဆရာမတွေ ဆီးထုပ်ရောင်းသောနေရာနှင့် မလှမ်းမကမ်းမှာ ဖြစ်သည်။ ကျောင်းသား ကျောင်းသူတွေက မုန့်ဖက်ထုပ်ကိုသာ ဝယ်စားကြသောကြောင့် ဆီးထုပ်ရောင်းလိုအား ကျဆင်းသွားသည်။
မုန့်ဖက်ထုပ်တောင်းက ဆယ့်ငါးမိနစ်အတွင်းမှာ ကုန်သွားသော်လည်း ပြဿနာ စတင်တော့သည်။ မုန့်စားကျောင်းတတ်ပြီးလို့ နာရီဝက်ခန့်အကြာမှာ ကျွန်တော်နှင့် အေးဟန်ကို သူ့ရုံးခန်းသို့ လာခဲ့ပါဟူ၍ ကျောင်းအုပ်ဆရာမကြီးက ဆင့်ခေါ်ခြင်းဖြစ်သောကြောင့် ဘာသာရပ်သင် ဆရာမကလည်း ခွင့်ပြုလိုက်ရသည်။ ဘာကြောင့် ဆင့်ခေါ်ရသလဲဆိုတာကို ကျွန်တော်တို့ သိနှင့်ပြီးသား၊ ကျောင်းရှိ ဆရာ ၊ ဆရာမတွေ အကုန်မသိကြသေး။ မုန့်ရောင်းသော ဆရာမအချို့သာ သိသည်။ ကျောင်းအုပ်ဆရာမကြီး၏ ရှေ့မှောက်ရောက်သောအခါ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် လက်ပိုက်ပြီး မတ်တတ်ရပ်လိုက်ကြသည်။ ဦးခေါင်းကိုတော့ မငုံ့ပဲ သာမန်အနေအထားဖြင့်သာ ရပ်နေကြ၏။ ဆရာမကြီးက မေးသည်။
“မင်းတို့နှစ်ယောက်ရဲ့အပြစ်ကို မင်းတို့သိရဲလား”
“မသိပါဘူး ဆရာကကြီး” ကျွန်တော်တို့ တိုင်ပင်ထားသည့်အလား ညီတူဖြေလိုက်ကြသည်။
“မင်းတို့မသိရင် ဆရာမကြီး ရှင်းပြမယ်။ ကျောင်းသားဆိုတာ မုန့်မရောင်းရဘူး။ မင်းတို့အခု မုန့်ဖက်ထုပ်ရောင်းတယ်လို့ ဆရာကကြီးကြားတယ်။ မင်းတို့က ဘာလဲ အခုကတည်းက ပညာတတ်ဖြစ်ဖို့ မကြိုးစားဘဲ ဈေးသည်လုပ်ဖို့ ကျင့်နေတာလား”
ဆရာကကြီး၏ မျက်နှာရိပ် မျက်နှာကဲကို ကျွန်တော်တို့ အကဲခက်လိုက်တော့ သူ့မျက်နှာမှာ ဒေါသထွက်ခြင်းမရှိဘဲ၊ ပကတိတည်ငြိမ်နေ၏။ ထို့ကြောင့် ကျွန်တော်က အရဲစွန့်ပြီး …
“ဆရာမကြီး၊ ကျွန်တော့်ကို တစ်ခုလောက် မေးခွင့်ပြုပါ”
“မင်းကဘာမေးချင်လို့လဲ မေးပါ”
“ကျောင်းသားမုန့်မရောင်းရရင် ဆရာမတွေကရော မုန့်ရောင်းခွင့်ရှိသလားဆိုတာ ကျွန်တော်သိချင်လို့ပါ”
ကျွန်တော်၏ မေးခွန်းကြောင့် ဆရာမကြီး၏မျက်နှာမှာ ပြုံးရောင်သဲ့သဲ့ သမ်းသွားသည်။
“မင်းရဲ့စကားကို ဆရာမကြီး မဖြေနိုင်ဘူး။ ဆရာမကြီးရဲ့ မေးခွန်းကိုပဲ မင်းတို့ဖြေရမယ်။ မင်းတို့ မုန့်ဖက်ထုပ်ရောင်းတာ ဘယ်လောက်မြတ်လဲ”
“ရှုံးပါတယ် ဆရာမကြီး”
“ဟင်.. ဘာဖြစ်လို့”
“ကျွန်တော်တို့က တစ်ထုပ်ကို ငါးမူးနဲ့ဝယ်ပြီး တစ်ကျပ်ဖိုး သုံးထုပ်နဲ့ ပြန်ရောင်းလို့ ရှုံးတာပါ”
“ဪ ၊ အရှုံးခံပြီး ဈေးရောင်းတဲ့ ကောင်လေးတွေပဲ။ မင်းတို့ဘာဖြစ်လို့ မုန့်ဖက်ထုပ်ကို အရှုံးခံပြီး ရောင်းရတယ်ဆိုတာ ဆရာမကြီးကို ခိုင်လှုံတဲ့အကြောင်းပြချက်ပေး။ ပေးနိုင်ရင် မင်းတို့ မိဘတွေကိုမ ခေါ်ဘူး”
ထိုအခါ အေးဟန်နှင့်ကျွန်တော် တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက် ကြည့်လိုက်ကြ၏။ အေးဟန်က အရဲစွန့်ပြီး၊
“ဒီလိုပါ ဆရာမကြီး၊ ကျွန်တော်တို့ ကျောင်းသူကျောင်းသားတွေဟာ ဆရာမတွေရောင်းတဲ့ ဆီးထုပ်တို့ ၊ အချဉ်ထုပ်တို့ ၊ ဓားလှီးမုန့်တို့လို မုန့်မျိုးတွေကို မုန့်စားကျောင်းလွှတ်ချိန်မှာ စားရတာအဆင်မပြေပါဘူး အဲ့ဒီတော့ ဆီးထုပ်မှိုတက်ထက်စာရင် မုန့်ဖက်ထုပ် ပူပူနွေးနွေးကို တစ်ရက်တလေလောက် စားလိုက်ရင် ကျောင်းသားတွေအတွက် အကျိုးရှိမယ်ထင်လို့ အရှုံးခံပြီး ရောင်းတာပါ။
ဆရာမကြီးက တစ်ချက်ပြုံးလိုက်သည်။ ထို့နောက်
“မင်းက စကားတော်တော်တတ်ပါလား ၊ နေစမ်းပါဦး ဒီကိစ္စမှာ မင်းတို့နှစ်ယောက်တည်းပဲလား။ နောက်ပြီး ဘယ်သူတွေပါသေးလဲ”
ထိုအခါ ကျွန်တော်က မဆိုင်းမတွ ပြန်ဖြေပေးလိုက်သည်။
“ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယေက်တည်းပါ။ ဘယ်သူမှ မပါပါဘူး”
“ကဲ ဒါဆိုရင် မင်းတို့ပြောတဲ့ စကားတွေအပေါ်မှာ ဆရာမကြီး စဉ်းစားလိုက်ဦးမယ်။ လောလောဆယ် ကိုယ့် အခန်း ကိုယ်ပြန်ကြ၊ နောက်တစ်ခေါက်ဈေးရောင်းရင် မင်းတို့ကို ကျောင်းထုတ်ပစ်မယ်။ စာကိုသာ ကြိုးစားကြ”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာမကြီး” ဟု ကျွန်တော်တို့ ဝန်ခံကတိ ပြုလိုက်ကြသည်။
၅။
နောက်တစ်ပတ်ကြာသောအခါ ကျောင်းဆရာမကြီးက မိဘဆရာအသင်း လူကြီးများကို အစည်းအဝေး ဆင့်ခေါ်သည်။ ကျောင်းမုန့်ဈေးတန်းတွင် အပြင်ဈေးသည်များ လာရောက်ရောင်းချခြင်းနှင့် ပတ်သက်ပြီး လူကြီးများနှင့် တိုင်ပင်ညှိနှိုင်းသည်။ ထို့နောက် လူကြီးများ၏ ထောက်ခံချက်ရရှိသော ဈေးသည်များ ကျောင်းမုန့်ဈေးတန်းသို့ ရောက်ရှိလာကြပြီး မုန့်ဈေးတန်းသည်လည်း စိုစိုပြေပြေ ဖြစ်သွားသည်။ ဆရာမတွေလည်း အလုပ်ရှုပ်ခံပြီး ဈေးရောင်းစရာ မလိုတော့ပေ။
***
လွန်ခဲ့သော နှစ်ပေါင်း နှစ်ဆယ်ကျော်ခန့်မှာ ကျွန်တော်တို့၏ကျောင်းထဲမှ ရွက်ပုန်းသီး ဈေးရောင်းပွဲလေးကို ပြန်တွေးမိလိုက်တိုင်း ရယ်ချင်နေမိသည်။ ကျွန်တော်တို့ အရှုံးခံပြီး မုန့်ဖက်ထုပ်ရောင်းမှုကြောင့် ကျောင်းမုန့်ဈေးတန်း ပြန်ဖွင့်လိုက်သဖြင့် ကျောင်းသား ကျေားသူများ အဆင်ပြေသွားခဲ့သည်။ ဤသည်ကပင် အသေးစား ကျောင်းတွင်း ဒီမိုကရေစီ လှုပ်ရှားမှုကလေးဟုလည်း ကျွန်တော် ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် တွေးမိပါသေးသည်။ ထို့ပြင် ကျွန်တော်တို့၏ ပြောစကားအပေါ်မှာ ဗီတိုအာဏာသုံး၍ ပယ်ချခြင်းမပြုပဲ ရှေ့နောက်တိုင်းထွာ၊ ဝေဖန်ဆန်းစစ်သော လူကြီးစိတ်ဓါတ် အပြည့်ရှိသည့် ကျောင်းအုပ်ဆရာမကြီးကိုလည်း ကျွန်တော် လေးစားမိသည်။ ဆရာမကြီး သက်တော်ရာကျော် ရှည်ပါစေဟုလည်း ဆုတောင်းမိပါသည်။
------
နိုင်မြင့်
